در شب لیله‌المبیت امام علی (ع) جان خود را در کف دست گرفت و با فداکاری تمام در بستر پیامبر خوابید و از ایشان حمایت کرد.
۰
تاریخ انتشاريکشنبه ۲۲ آذر ۱۳۹۴ - ۱۲:۳۴
کد مطلب : ۲۶۰۲۵
ليلة‌المبيت
شبی که در آن علی (ع) جان بر کف از پیامبر حمایت کردند
به گزارش جهانبین نیوز؛ همیشه لحظه‌هایی در زندگی انسان وجود دارد که انسان به دوراهی انتخاب می‌رسد.
دوراهی‌های مهمی که شاید در یک طرف آن زندگی و در طرف دیگر از دست دادن جان، فرزند، مال و... باشد.
در این لحظات است که پای ایمان به میان می‌آید و اینجاست که ایمان و عقیده برای انسان، راه را باز کرده، او را راهنمایی می‌کند و در این لحظه است که دیگر پای جان در میان نیست بلکه تنها عقیده انسان است که اهمیت پیدا می‌کند.
در اولین شب ربیع‌الاول سال ۱۳ بعثت چنین لحظه‌ای در زندگی امام علی (ع) پیش آمد.
توطئه کفار قریش برای کشتن پیامبر مطرح شد به همین جهت سران قریش تصمیم گرفتند که از هر قبیله فردى انتخاب شود و سپس افراد منتخب به هنگام نیمه‌شب با شبیخون بر خانه نبی مکرم (ص) هجوم برده، او را قطعه قطعه کنند. بدین طریق، هم مشرکان از تبلیغات او آسوده می‌شدند و هم خون او در میان قبایل عرب پخش می‌شد و لذا بنی‌هاشم نمی‌توانست، با تمام قبایلى که در ریختن خون وى شرکت کرده بودند، به خونخواهى و مبارزه برخیزند.
مردان مسلح قریش هر یک از سویى به جانب خانه رسول خدا (ص) روى آوردند، خداوند از طریق فرشته وحی رسولش را از مکر دشمنان آگاه ساخت، لذا پیامبر (ص) باید با استفاده از شیوه غافلگیرى خانه را ترک و وانمود می‌کرد که در خانه است و در بستر خود خوابیده، پس شخصی باید در بستر ایشان می‌خوابید و روانداز سبز نبی را بر روی خود می‌انداخت تا مشرکین متوجه رفتن پیامبر(ص) نشوند.
وقت تنگ بود و باید کسی به جای پیامبر در بستر می‌خوابید و شبانه پیامبر شهر را ترک می‌کرد.
پیامبر موضوع را با حضرت علی در میان گذاشتند و اما علی (ع) که در ایمان زبانزد خاص و عام بودند با پرسش تنها یک سوال از پیامبر که آیا به شما آسیبی نمی‌رسد بدون لحظه‌ای درنگ به سرعت این موضوع را قبول کرده و این شب «لیلة المبیت» نام گرفت.
پیامبر در پیش چشم ۴۰ آدمکش که گویی نابینا شده بودند و به روایتی در خواب فرو رفته بودند در حالی که آیاتی از قرآن را زمزمه می‌کرد از خانه خارج شدند.
امام علی (ع) در بستر پیامبر خوابیدند و مشرکان که خانه را محاصره کرده بودند به خیال خام خود تصور کردن پیامبر در رختخواب خود خوابیده است و تصمیم گرفتند نزدیک صبح به خانه حمله کنند و نقشه شوم خود را عملی کنند.
ولی تصمیمی امام علی (ع) همه نقشه کفار را نقش بر آب کرد، تصمیمی که در این شب گرفته شد تا ابد باقی ماند و تا ابد هم مایه مباهات است و این اعتقاد افراد است که باعث می‌شود آن‌ها آرمان‌ها را بر جان و مال خود ترجیح دهند.
و به راستی که آیه «إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِینَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ ثُمَّ لَمْ یَرْتَابُوا وَجَاهَدُوا بِأَمْوَالِهِمْ وأَنفُسِهِمْ فِی سَبِیلِ اللَّهِ أُوْلَئِکَ هُمُ الصَّادِقُونَ»؛ «مؤمنان کسانى هستند که به خدا و پیامبر او ایمان آوردند و در آن هرگز تردید نکردند و با مال و جان خود در راه خدا کوشیدند؛ آنان به راستى در ایمان خود صادقند» در وصف بنده‌ای چون امام علی (ع) بیان شده است.
ضمنا در جایی دیگر از قرآن مجید این فداکارى و جانبازى حضرت على علیه‌السلام ستایش شده و او را از کسانى میداند که جان به کف در راه کسب رضاى خدا می‌شتابند: «وَمِنَ النَّاسِ مَن یَشْرِی نَفْسَهُ ابْتِغَاء مَرْضَاتِ اللّهِ وَاللّهُ رَؤُوفٌ بِالْعِبَادِ»؛ «برخى از مردم کسانى هستند که جان خود را براى تحصیل رضاى خداوند از دست مىدهند و خداوند به بندگان خود رئوف و مهربان است».
ماموران قريش با شمشیرهای بیرون از غلاف منتظر لحظهاى بودند كه همگى به خانه وحى يورش آورند و خون پيامبر را كه در بسترش آرميده است بريزند و از همین‌رو خانه پیامبر و بستر ایشان را تحت نظر داشتند و از شكاف در به خوابگاه پيامبر (ص) مى نگريستند و از فرط فرح در پوست نمىگنجيدند چون تصور مىكردند كه به زودى به آخرين آرزوى خود خواهند رسيد. ولى على (ع)، با قلبى مطمئن و خاطرى آرام، در خوابگاه پيامبر دراز كشيده بود و مىدانست كه خداوند پيامبر عزيز خود را نجات داده است.
پيامبر اكرم (ص) سه شب در غار ثور بسر برد. در يكى از شب‌ها حضرت على (ع) و هندبن‌ابى هاله فرزند خواهر حضرت خديجه (س) به غار رفتند و پیامبر سفارشاتی در خصوص تهیه شتر برای سفر و بازگردانی امانات مردم کردند.
انتهای پیام/1026ج
دوراهی‌های مهمی که شاید در یک طرف آن زندگی و در طرف دیگر از دست دادن جان، فرزند، مال و... باشد.
در این لحظات است که پای ایمان به میان می‌آید و اینجاست که ایمان و عقیده برای انسان، راه را باز کرده، او را راهنمایی می‌کند و در این لحظه است که دیگر پای جان در میان نیست بلکه تنها عقیده انسان است که اهمیت پیدا می‌کند.
در اولین شب ربیع‌الاول سال ۱۳ بعثت چنین لحظه‌ای در زندگی امام علی (ع) پیش آمد.
توطئه کفار قریش برای کشتن پیامبر مطرح شد به همین جهت سران قریش تصمیم گرفتند که از هر قبیله فردى انتخاب شود و سپس افراد منتخب به هنگام نیمه‌شب با شبیخون بر خانه نبی مکرم (ص) هجوم برده، او را قطعه قطعه کنند. بدین طریق، هم مشرکان از تبلیغات او آسوده می‌شدند و هم خون او در میان قبایل عرب پخش می‌شد و لذا بنی‌هاشم نمی‌توانست، با تمام قبایلى که در ریختن خون وى شرکت کرده بودند، به خونخواهى و مبارزه برخیزند.
مردان مسلح قریش هر یک از سویى به جانب خانه رسول خدا (ص) روى آوردند، خداوند از طریق فرشته وحی رسولش را از مکر دشمنان آگاه ساخت، لذا پیامبر (ص) باید با استفاده از شیوه غافلگیرى خانه را ترک و وانمود می‌کرد که در خانه است و در بستر خود خوابیده، پس شخصی باید در بستر ایشان می‌خوابید و روانداز سبز نبی را بر روی خود می‌انداخت تا مشرکین متوجه رفتن پیامبر(ص) نشوند.
وقت تنگ بود و باید کسی به جای پیامبر در بستر می‌خوابید و شبانه پیامبر شهر را ترک می‌کرد.
پیامبر موضوع را با حضرت علی در میان گذاشتند و اما علی (ع) که در ایمان زبانزد خاص و عام بودند با پرسش تنها یک سوال از پیامبر که آیا به شما آسیبی نمی‌رسد بدون لحظه‌ای درنگ به سرعت این موضوع را قبول کرده و این شب «لیلة المبیت» نام گرفت.
پیامبر در پیش چشم ۴۰ آدمکش که گویی نابینا شده بودند و به روایتی در خواب فرو رفته بودند در حالی که آیاتی از قرآن را زمزمه می‌کرد از خانه خارج شدند.
امام علی (ع) در بستر پیامبر خوابیدند و مشرکان که خانه را محاصره کرده بودند به خیال خام خود تصور کردن پیامبر در رختخواب خود خوابیده است و تصمیم گرفتند نزدیک صبح به خانه حمله کنند و نقشه شوم خود را عملی کنند.
ولی تصمیمی امام علی (ع) همه نقشه کفار را نقش بر آب کرد، تصمیمی که در این شب گرفته شد تا ابد باقی ماند و تا ابد هم مایه مباهات است و این اعتقاد افراد است که باعث می‌شود آن‌ها آرمان‌ها را بر جان و مال خود ترجیح دهند.
و به راستی که آیه «إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِینَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ ثُمَّ لَمْ یَرْتَابُوا وَجَاهَدُوا بِأَمْوَالِهِمْ وأَنفُسِهِمْ فِی سَبِیلِ اللَّهِ أُوْلَئِکَ هُمُ الصَّادِقُونَ»؛ «مؤمنان کسانى هستند که به خدا و پیامبر او ایمان آوردند و در آن هرگز تردید نکردند و با مال و جان خود در راه خدا کوشیدند؛ آنان به راستى در ایمان خود صادقند» در وصف بنده‌ای چون امام علی (ع) بیان شده است.
ضمنا در جایی دیگر از قرآن مجید این فداکارى و جانبازى حضرت على علیه‌السلام ستایش شده و او را از کسانى میداند که جان به کف در راه کسب رضاى خدا می‌شتابند: «وَمِنَ النَّاسِ مَن یَشْرِی نَفْسَهُ ابْتِغَاء مَرْضَاتِ اللّهِ وَاللّهُ رَؤُوفٌ بِالْعِبَادِ»؛ «برخى از مردم کسانى هستند که جان خود را براى تحصیل رضاى خداوند از دست مىدهند و خداوند به بندگان خود رئوف و مهربان است».
ماموران قريش با شمشیرهای بیرون از غلاف منتظر لحظهاى بودند كه همگى به خانه وحى يورش آورند و خون پيامبر را كه در بسترش آرميده است بريزند و از همین‌رو خانه پیامبر و بستر ایشان را تحت نظر داشتند و از شكاف در به خوابگاه پيامبر (ص) مى نگريستند و از فرط فرح در پوست نمىگنجيدند چون تصور مىكردند كه به زودى به آخرين آرزوى خود خواهند رسيد. ولى على (ع)، با قلبى مطمئن و خاطرى آرام، در خوابگاه پيامبر دراز كشيده بود و مىدانست كه خداوند پيامبر عزيز خود را نجات داده است.
پيامبر اكرم (ص) سه شب در غار ثور بسر برد. در يكى از شب‌ها حضرت على (ع) و هندبن‌ابى هاله فرزند خواهر حضرت خديجه (س) به غار رفتند و پیامبر سفارشاتی در خصوص تهیه شتر برای سفر و بازگردانی امانات مردم کردند.
انتهای پیام/1026ج